हृदयभरि पीडाको ज्वाला बोकेर
मस्तिष्कभरि असह्य वेदना बोकेर पनि
जिउनुपर्दो रहेछ जिन्दगी
कसैको खुशीका लागि
आफ्नै मुटुको टुक्रा पनि
हाँसीहाँसी सुम्पिदिनुपर्दो रहेछ
आफ्नै उज्यालो भविष्यको दिएर तिलाञ्जली
सुनौला अवसरहरू त्याग्नुपर्दो रहेछ
—–
नियतिले लखेटेपछि,
रोकिए पनि श्वासप्रवाह
बन्द भए पनि मुटुको चाल
फुटिगए पनि आँखाका दुई नानी
जबर्जस्ती श्वास फेर्नुपर्दो रहेछ
सकिनसकी संसार नियाल्नुपर्दो रहेछ
नधड्किने धडकन छामेर
असारे गीत गाउनुपर्दो रहेछ
आखिर ,
यो धर्ती छोडिजाँदासम्म त
आँसुको घुट्की पिएर भए पनि
बाँच्नु त पर्दो रहेछ –
एक जिन्दगी
———
चक्र रावल,अछाम
